Laatste dagje vrijwilligerswerk

Vanochtend werden we weer gewekt door de schoolkinderen en waren we net zoals iedere ochtend, de eerste Doingoood'ers aan het ontbijt. We hadden gisteren boterhammen gekocht en hadden het plan gevat om wentelteefjes te maken. Dus samen met de hulp van Jennifer onze keukenprinses zijn Rosa, Jurre en ik aan de slag gegaan. Heerlijk! We waren zo trots dat we Jennifer iets Nederlands hadden leren bereiden, maar het was eigenlijk gewoon "French toast". Ook goed.



Vandaag was de tweede dag bij de straatjongeren en

tegelijkertijd de laatste dag vrijwilligerswerk. Wat gaat deze reis snel! Toen we aankwamen, gingen we verder met verven, waar de andere groep gister gebleven was. Dit hield voor ons in om de letters van het alfabet te verven en de getallen 1 t/m 10. We wilden graag verschillende kleuren maken door kleuren met elkaar te mengen. Toen we bezig waren voor de kleur paars (dus inderdaad rood en blauw), werd dit grijs. We vroegen Maurice om raad en hij zei dat we beter geen paars konden kiezen. Paars is namelijk de kleur van de dood in Oeganda.
Ook werd de eetzaal geverfd en heb ik twee krijtborden geverfd met Helena op muren. Heel leuk om te doen, ook omdat we nu bezig waren voor de toekomst. Na een ochtend leuke activiteiten, hadden we lunch, waarna we de laatste verfklussen afmaakten.

Het werd tijd om afscheid te nemen en een jongen gaf een dankwoord aan ons. Heel touching en bijzonder dat deze jongens enorm genoten hebben, dat ze het fijn vinden dat hun gebouw er weer mooi uitziet, dat ze leuke activiteiten gedaan hebben, that they were loved by us en vooral dat ze deze twee dagen met ons niet snel zullen vergeten. Ik merkte toen al dat dit me op een bepaalde manier raakte.

Aangekomen bij het Guesthouse, gingen we gelijk met de groep evalueren op het dakterras. Verschillende emoties kwamen los over de afgelopen twee dagen. Ondanks dat het gedrag van de straatjongens minder heftig was dan verwacht, hebben verschillende verhalen er toch diep ingehakt. Dit kwam er vandaag dan ook uit. Het is heftig om twee bijzondere dagen gehad te hebben en om deze jongens dan achter te laten.
Ook ik had het even erg moeilijk. De afgelopen dagen hebben we veel gezeurd over de wifi want die werkte niet goed, of over dat we graag ander eten wilden, ook ik. Het raakte me vandaag, omdat deze kinderen blij zijn met wat ze hebben, echt oprecht er gelukkig mee zijn. Naast hun geloof, is dat wat ze krijgen namelijk het enige wat ze hebben. Ze zijn blij met wat ze hebben en ik denk dat wij als rijke mensen, als Nederlanders daar ontzettend veel van kunnen leren. Ondanks dat die jongen die het dankwoord gaf zei dat wij hen zoveel hebben gegeven en zij ons niets, denk ik dat ze ons iets heel belangrijks hebben geleerd: dankbaar zijn; tevreden zijn met wat je hebt. We willen altijd altijd meer en beter, het is nooit genoeg.
Als het gaat onweren, zoals dat vanmiddag deed, konden wij veilig en droog het huis binnen, maar de jongens lopen op straat. Alswij ons niet fijn voelen, hebben we liefde en steun aan elkaar en straks als we weer in Nederland zijn hebben we dat van familie en vrienden, maar deze jongens hebben niemand.

Tegelijkertijd hebben we het ook gehad over de positieve kanten, van deze toch wel veelal heftige kant. Namelijk dat wij deze jongens geholpen hebben hun gebouw er weer mooi uit te laten zien. Ondanks dat tegenreacties van vrijwilligerswerk zijn dat een muur vrolijk verven de problemen niet oplossen (wat zeker waar is), hebben wij tijdens dat verven wel individueel en persoonlijk contact gehad met de jongens. We hebben ze twee onvergetelijke dagen gegeven en hebben enorm genoten van de tijd dat wij er waren. Ze hebben doordat wij krijtborden hebben geverfd, meer mogelijkheden om het onderwijs te verbeteren, wat bijdraagt aan de toekomst van de straatjongens.

Tot vandaag besefte ik niet dat "kinderen in Afrika arm zijn en daarom wij tevreden moeten zijn met wat we hebben", echt waar is. Nu ik het met m'n eigen ogen gezien en gehoord heb, met de kinderen gesproken heb en echt hartverscheurende verhalen heb gehoord, laat dit wel zien dat het echt zo is dat wij echt tevreden moeten zijn. Moeten met een hoofdletter eigenlijk. Het viel ontzettend zwaar om ze achter te laten en toen wij op het dakterras zaten te evalueren, zwaaiden zij hard lachend naar ons, terwijl wij aan het huilen waren. Een groot contrast. Veel denkstof ook, voor ieder van ons.

Ook al viel het misschien vandaag niet mee, ik wil iedereen bedanken voor de openheid die hij/zij heeft gegeven. Het is moeilijk om je kwetsbaar op te stellen, maar jullie deden dat!

Verder zijn we daarna naar de supermarkt gelopen en zijn we voor het hek van de school tegenover het Guesthouse gaan vragen of we naar binnenmochten. Helaas mocht dat niet, omdat de meiden geen rokken droegen en de jongens geen lange broeken, dus besloten we buiten bij het Guesthouse te gaan chillen. Het was erg gezellig en na een bord spaghetti werd het tijd om te tassen gereed te maken voor de safari die morgen, donderdag en vrijdag op ons staat te wachten. We gaan om 06.30 uur rijden richting het Queen Elizabeth National Park. Daarom ben ik ook een drietal dagen sowieso niet bereikbaar en waarschijnlijk dus ook geen blog. Geen zorgen maken dus, maar ik hoop daarna weer van me te laten horen. Tot die tijd hoop ik te gaan genieten van de olifanten, giraffes, leeuwen, nijlpaarden, aapies enzovoort.

Zie jullie snel weer!
X Ingrid