Eindelijk op reis!

Gisteren was het EINDELIJK zo ver! De wekker op 04.45 uur en rond 07.30 uur waren we op Schiphol. Afscheid nemen is niet m'n sterkste punt en ook gisteren viel dat niet mee. Voor de eerste keer zonder familie naar een ander en nog onbekend continent, gaf toch best wel wat spanning mee. Ondanks dat ik er enorm veel zin in had, want a dream came true!!

Na de koffers afgegeven te hebben, de douane door gegaan zijn en de paspoortcontrole gehad te hebben, was het niet meer lang wachten tot we de lucht ingingen! Omdat het luchtruim druk was, stegen we iets later op. Zoals sommigen weten is dat opstijgen niet echt mijn ding en daarom heb ik m'n mobiel met camera maar voor het raampje gehouden (jaja, een window seat!).

Na een vlucht die prachtige uitzichten gaf op onder andere de Nijl en de woestijn van Egypte, en af en toe ook (iets te veel) turbulentie had, kwamen we aan in Kigali in Rwanda, waar een tussenstop zou zijn. We zagen toen in de verte onweer en ik schrok nogal, omdat het ineens erg begon te flitsen naast ons, maar toen werd me even uitgelegd dat dat de lampjes van het vliegtuig waren haha. Ik vond het ook al raar dat we over een drempel leken te gaan in de lucht, maar dat bleken dus de wielen te zijn die open gingen.


Om 21.10 uur, dus eigenlijk 22.10 uur landden we in Entebbe, Oeganda. Na de visumaanvraag en het ophalen van de koffers stond een mooi avontuur te wachten: de taxibus. Koffers werden door een klein raampje naar binnen gesmeten en toen gingen we op pad.  Het besef dat ze in Oeganda links rijden en dus het stuur rechts hebben, was al leuk op zich. Toen we de weg op gingen, moesten we niet opkijken van vrachtwagens zonder verlichting, busjes die recht tegen ons in reden met groot licht aan, wegwerkzaamheden zonder aankondigingen en ga zo maar door.

Guesthouse

Na zo'n 40 minuutjes door bergen rijden die in het donker zich verlichtten door lampjes, kwamen we aan bij het Guesthouse. Nadat we kennis hadden gemaakt met de eigenaren, werd er een kamerindeling gemaakt en gingen we richting bed. Dat was dus rond 01.30 uur. Op naar vandaag.

Dakterras

Zo'n eerste nacht onbekend is altijd een warrige nacht, laten we het gewoon "die eerste nacht als je weg bent" noemen. Ik werd ook niet heel fit wakker, wat waarschijnlijk een combinatie was van de spanning, moeheid en nieuwe indrukken. Na een ontbijtje maakten we ons klaar om met de city tour mee te gaan. Ondanks dat we met wolken wakker werden, klaarde de lucht en werd het warm (maar niet zo warm als in Nederland heb ik begrepen :p).

We zijn bij het national palace geweest, waar ook de torture chambers (martelkamers) waren. Een koning wilde niet dat mensen met een beroep als advocaat zijn plaats zouden innemen, dus besloot hij kamers te maken waarin hij de zuurstof uit liet gaan of liet mensen elektrokuteren in water. Die kamers waren best heftig om te zien, ook om handafdrukken van die mensen te zien op muren.

Fantastisch en fascinerend is om hier naar het verkeer te kijken. Een tweebaansweg met een grasafscheiding in het midden, zijn voor de boda boda's geen reden om op de goede baan te blijven. Wanneer het verkeer stilstaat, nemen ze de route over het gras tegen het andere verkeer
in, maargoed: je bent wel sneller. Boda boda's zijn brommertjes waarop alles vervoerd wordt. We hebben al veel vervoerd zien worden erop: trossen bananen, zo'n 60 lege jerrycans, een autoruit; het is hilarisch om te zien dat in de chaos van het verkeer dit toch allemaal goed blijkt te gaan.

Taxipark

We kamen uit bij het taxipark, wat je kunt zien op de foto. Dit geeft wel een beeld van het verkeer.

Nadat we geld hadden gepind, liepen we tussen het verkeer door naar een moskee, de grootste van Oeganda. Vooraf werden de dames aangekleed met gekleurde sjaals. Ik hoop dat een foto erbij kan, maar anders volgt die later. We genoten van het prachtige uitzicht bovenop de toren van de moskee en gingen daarna weer terug richting het huisje.

Alles bij elkaar hebben we vandaag zo'n 13 kilometer gelopen in de hitte. Hoewel Maurice, onze reisleider, zei dat dit nog niet eens hitte is. Ik ben benieuwd!

Tijdens het eten van watermeloen, banaan, ananas en mango hielden we een evaluatie over vandaag. Een leuke, maar indrukwekkende dag. We hebben mooie uitzichten gezien en veel meegemaakt wat we nog niet eerder gedaan hadden, maar er is ook veel op ons af gekomen, zoals het zien van mensen die weinig teken van leven geven.

Ik vond het zijn in de moskee heel gaaf, maar vond het tegelijkertijd ook wel lastig over de vele arme mensen. Waarom ben ik in Nederland geboren (het veilige, rijke Westen) en zij niet? Interessante dingen om over na te denken.

We hebben net gegeten en hebben genoten van de prachtige
zonsondergang. Morgen staat ons een dag met tienermoeders te wachten aan de andere kant van Kampala en ik ben benieuwd wat dat gaat brengen!

Voor nu brengen de krekels ons in een slaperige roes, maar zitten we nog lekker even boven op het dakterras te wachten tot het echt donker wordt.

Wegens gebrekkige Wi-Fi kan ik niet iedere dag een blog garanderen, maar ik doe m'n best!

Geniet van die hitte in het kikkerlandje, want zelfs in Afrika "waar het altijd heet is", is het zelfs nu minder warm 😂

Groetjes!
Ingrid